Te Anau – Invercargill – Oamaru 26 - 28 nov

Eerst even ter informatie: vanwege de overbevolkte wifi op de camping van Te Anau zijn er nog geen foto’s bij m’n 2 laatste verhalen gevoegd, ze komen eraan!
Vanmorgen, donderdag, zijn we uit Te Anau vertrokken richting de zuidkust. Onze laatste week in Nieuw Zeeland is begonnen en we moeten de resterende afstand richting Christchurch goed verdelen over het aantal dagen en de bezienswaardigheden onderweg.
We nemen vanuit Te Anau de Southern Scenic Route, die gaat via Manapouri naar de zuidkust en dan langs de zuidkust naar Invercargill, waar we in de buurt een stopover van 1 nacht maken.
Het eerste stuk van deze weg is prachtig qua uitzichten op de bergen van het Fiordland NP, maar als we meer richting kust komen, wordt het maar een saaie bedoening: veel weilanden met koeien en schapen en dat is het dan ook wel zo’n beetje. Het waait ook weer afschuwelijk hard, maar het is droog. Voordat we bij Invercargill de geplande camping opzoeken, maken we nog wel een uitstapje naar Bluff, het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland. We stelden ons er behoorlijk wat van voor, we waren Cape Reinga, het noordelijkste punt, nog niet vergeten, maar daar aangekomen, langs een vrij saaie weg, zien we een haven met veel indrustrie en niks mooi uitzichtpunt. Dus daar waren we vrij snel mee klaar! Ook Invercargill is niet echt een stad om een nachtje extra voor te blijven, dus boodschappen doen en op naar de camping. Een leuke, kleinschalige camping bij een schapenboer achter het huis. Hier kunnen we de nacht wel doorkomen! Morgen verder richting Christchurch, maar onderweg eerst pinquins, zeehonden en zeeleeuwen bekijken!!
Afgelopen nacht zullen we niet licht vergeten: een storm van heb ik jou daar, ik was al van plan om alle belangrijke zaken, zoals vliegtickets, paspoorten etc. veilig te stellen en in de keuken van de camping te gaan zitten wachten tot de ellende voorbij was. De camper schudde en kraakte aan alle kanten, omdat we de wind vol op ons dak kregen, pffff. Maar het is allemaal goed afgelopen. Op weg naar een stopover in de buurt van Kakapoint zagen we verschillende omver gewaaide bomen. Achteraf hoorden we dat Invercargill bekend staat om de sterke wind die daar heerst, hebben wij weer!!
We volgden de Scenic Southern Route verder, deze weg loopt verder vanaf Invercargill langs de kust door naar de Catlins, een Nationaal Park. Echt de moeite waard om deze weg te volgen i.p.v. Highway nr. 1. Een prachtig gebied, glooiend, en veel vergezichten over de zee. We maken een stop bij Curio Bay, waar aan de kust een prehistorisch bos is. Je kunt in de rotsen nog duidelijk de versteende bomen ontdekken en op deze plek zouden geeloogpinguins en zeehonden zitten, echter wij hebben ze niet gezien. Verderop, bij Nugget Point, gaan we ook nog kijken. Het is een mooie (onverharde) weg naar een vuurtorentje op een rots die in de zee steekt. Vlak voor de vuurtoren is een uitkijkpost over een baai, met een wandelpad er naartoe, en daar zagen we een zeeleeuw en notabene een pinguin! Een fantastisch gezicht!! We waren van plan om daar in de buurt, in Kaka Point te gaan overnachten, maar de camping was niet echt wat we zochten. Dus maar even op de kaart gekeken naar een camping in de buurt. We vonden een leuk campinkje in de plaats Balclutha, hier blijven we 1 nachtje. Morgen verder naar Oamaru.
Het is zaterdagmorgen als we wegrijden uit Balclutha richting Oamaru en de zon schijnt! We vervolgen de Scenic Southern Route weer naar het noorden, het is een prachtige route om te rijden qua uitzichten en natuur. Een stuk voor Oamaru nemen we echter een weg die pal langs de kust loopt via Kakanui naar Oamaru, op een mooi plekje aan de kust lunchen we ook nog even met het uitzicht op zee. De camping die we hadden uitgezocht ligt direct aan het water. ’s Middags lopen we de stad in om die te bekijken. Er is een wijkje in geheel Victoriaanse stijl en in de oude panden, die van het zachte gesteente limestone zijn gebouwd, zijn nu kleine winkeltjes en kunstenaars gevestigd, erg leuk om te zien. Tegen een uur of 8 ’s avonds wandelen we richting de rots vanwaar we de landing van de blauwe puinguins kunnen aanschouwen, het is zo’n 10 minuten lopen. Op dat punt is zelfs een tribune gebouwd om het allemaal goed te kunnen zien en er wordt een behoorlijke prijs voor gevraagd als entree. Daar hadden we toch niet zoveel zin in, omdat met een beetje geluk de pinguins ’s avonds ook over de camping komen wandelen. Tijdens onze wandeling hebben we helaas geen pinguins gezien, maar morgen hebben we weer een kans en misschien komen ze toch nog de camping op!